De zesde en laatste week.

Maandag 2 juli:
Vanmorgen lekker rustig aan gedaan, ontbeten en daarna op naar Nashville! Heerlijk binnendoor gereden, wel wat langer, maar de route was prachtig …… dak open…….. Totdat het ineens heel donker werd, we de bliksemflitsen in de verte zagen en die kwamen snel dichterbij. Even later kwam de regen met bakken tegelijk uit de lucht, net op tijd het dak dicht. Het koelde ook meteen lekker af, maar dat duurde maar even. Het is nog steeds erg warm overdag, zo’n 40C! Rond 4 uur ‘s middags waren we in Nashville en een uur later zijn we lopend de stad ingegaan, we hadden een hotel net buiten het centrum en het was erg rustig in de stad(Maandagavond!) Cowboylaarzen gepast, zelfs Paul … maar niets gekocht. Gegeten en daarna kroeg in, kroeg uit, we hebben er een heel aantal gehad en heerlijk geluisterd naar de verschillende muziekstijlen! Heerlijke stad om zo een avond rond te schuimen, het zal er overmorgen wel heel wat drukker zijn (4th of Juli) Er stonden voor die dag ook wat evenementen gepland zagen we op de aanplakbiljetten. Maar om hier nu nog twee dagen te blijven…… we gaan liever nog een paar dagen naar de Smoky Mountains! Rond 12 uur naar het hotel terug gehobbeld en snel ons bedje ingedoken.

Dinsdag 3 juli:
Beetje bijkomen van gisteren , dus het was weer niet vroeg, maar alle tijd, we hoefden maar 200 mijl te rijden vandaag! Weer een eind binnendoor gereden, mooie weg, bergje op en bergje af, maar het schiet niet zo snel op ….. en weer regen en dikke flitsen onderweg! Het laatste stuk snelweg gereden, Knoxville door met alle stoplichten, daar hadden we geen zin in. Het laatste stuk weg hier naar toe was een grote kermis van pretparken, outlets, eettenten en motels/hotels. Vreselijk, we vroegen ons meteen af waar we terecht zouden komen, vanmorgen hadden we al een hotel geboekt vanwege 4 juli …. voor je weet maar nooit! Maar achteraf hadden we dat niet hoeven doen, er zijn hier zoveel slaapplekken, dat ik me niet voor kan stellen dat je hier geen slaapplek vindt. We hebben gelukkig een plekje aan het eind van deze kermisstraat, een beetje rustiger en maar een mijl of 7 van het park verwijderd. We zijn meteen doorgereden naar het visitor centre voor een map met wandelroutes, zodat we morgen vroeg van start kunnen. Het zal wel druk worden morgen. Iedereen is vrij! Onderweg door Gettysburg zagen we de campingstoeltjes al klaar staan langs de route voor de 4th of Juli parade (kmtrs lang), haha die stoelen op zich waren al een parade! Nou wij gaan liever de paden op en de lanen in! Daarna ons Best Western hotel opgezocht en nu zitten we binnen, glaasje wijn en de tv aan! O ja en we zijn sinds vandaag weer op Eastern time, dus Tampa tijd!

Woensdag 4 juli:
Vandaag ‘the 4th of Juli’ en dat was te merken, het was net zo druk als de kalverstraat op zaterdag! Vanmorgen al weer vroeg in de startblokken. De benen in de klim- en klauterstand en lopen maar! Een mooie trail langs de top van een berg, jammer genoeg geen loop maar een roundtrip (een retourtje) dus wat we de heenweg zagen, zagen we op de terugweg weer. En dan natuurlijk met de benen in de afdaalstand! Geen beren en herten, maar veel vlinders en vogels. Daarna naar een uitkijktoren gereden en het laatste stuk moesten we lopen, steil omhoog. Er waren dan ook heel wat mensen die een of meer pauzes hielden. Ook wij hadden wel de nodige zweetdruppels op ons lijf, maar wisten toch zonder onderbreking aan de top te komen. Een magnifiek uitzicht over het hele park ….. Met recht de Great Smoky Mountains, het heeft wel wat van The Blue Mountains in Australië. De terugtocht was heel wat eenvoudiger! Daarna naar een van de vele watervallen gereden en deze ook nog gelopen, dus de kilometers hebben we wel weer in de benen vandaag! Als laatste hebben we de wildlife loop gedaan met de auto. We hadden gehoopt beren en elks te zien, dit is een van de parken met de hoogste beren populaties, maar helaas ze wilden zich niet laten zien. Wel een hert met twee kalven gezien en wat ander loslopend wild. We hebben besloten nog maar een dagje langer te blijven en blazen dan in een keer naar Tampa. Dat moet te doen zijn, ruim 800km. Aan het eind van de middag een burger gehaald voor Paul (bij de Burgerking) en wat sla voor ons beide, ik had nog een kleine ‘leftover’ van gisteren. ‘s Avonds naar het vuurwerk gekeken, erg mooi en vlakbij, dus ik stond eerste rang. Paul; lag al in bed en had niet zoveel zin om zich weer aan te kleden.

Donderdag 5 juli:
Deze dag is denk ik wel de meest enerverende dag van onze hele reis! Het begon al met de hike die we zouden doen. Een leuke van 8,5 mile. We hadden ons goed voorbereid, veel water mee en wat te eten onderweg. Al redelijk vroeg waren we in het park, het was zeker een uur rijden. Een flinke tippel die al begon met ruim 3 mile omhoog. Dan weer steil en dan weer wat vlakker en na al die miles omhoog ook met dezelfde gang en miles weer naar beneden. Maar….. ergens moeten we een afslag gemist hebben, alhoewel we de beschrijving volgens ons wel goed gevolgd hebben. In ieder geval kwamen we uit op een kiezelweg (dustroad) en er was geen bord meer. Gevraagd aan twee meisjes die langskwamen in de auto waar Caves Cove was, want daar moesten we uiteindelijk weer uitkomen, daar stond ook onze auto. Nou dat was nog een heel eind lopen zeiden ze. We hadden geen zin meer om dezelfde route door de bergen terug te lopen dus dan maar over de “dustroad”. Dat viel vies tegen, weer een heel eind omhoog, er kwam geen eind aan. Toch nog weer gevraagd aan voorbijgangers (het was gelukkig een redelijk drukke weg)hoever het nog was en die zeiden dat we bijna bij het hoogste punt waren, maar dat naar beneden ook nog een heel eind was. We kregen van hen lekker koud water en toen maar weer door, want je de auto kwam niet naar ons toe! Toen we eindelijk beneden waren bij de weg, bleek het nog ruim 4 ½ km door het dal te zijn naar de parkeerplaats. Mijn knie, die ik twee jaar geleden flink bezeerd heb in Z-Afrika, liet inmiddels al een poos een flink protest horen (voelen) en dit werd steeds erger….. Overbelast dus. Ik ben blijven wachten en Paul, redder in de nood, zag het gelukkig nog zitten om die laatste kmtrs in z’n eentje te lopen en de auto te halen. Ik ben bij het kerkje wat daar stond blijven zitten en heb me vermaakt met mensen kijken. Was allang blij dat het druk was, want in je eentje in berenland te zitten is ook niet alles! Na een uur was Paul er weer met een versnapering en een paar flesjes koude cola en water, heerlijk! Daarna het hele rondje nog maar een keer gereden, want het was eenrichtings-verkeer. Deze route hadden we gisteren ook al gereden. Er zijn wat oude gebouwen van vroeger en het is een gewilde plek om wild te spotten zo tegen de avond. Maar ja zoveel auto’s, je rijdt gewoon in een optocht door het land. Ik denk dat het wild eerder naar ons zit te kijken. Al die gekke lui, die in hun pickup trucks achter in de laadbak op stoeltjes om zich heen zitten te kijken, 't is geen gezicht! En wat erg jammer was, de camera was er mee opgehouden, ik was vergeten de batterij op te laden! Dus geen plaatjes meer vandaag, en laat dat nou net gebeuren als er nog een hoop gebeuren gaat …..
Afijn, we besloten om toch nog maar even af te koelen in de rivier, dus op naar een toiletgebouw en de zwemmetjes aan. Dak van de auto lekker open maar toen ineens werd het heel erg donker. Toch op mijn aandringen maar gestopt en het dak dicht gedaan en dat was maar goed ook! Want binnen no time begon het enorm te waaien, onweren en te gieten, eerst probeerde Paul nog door te rijden, maar dat ging niet meer. Het regende zo hard dat je echt niets meer zag, het was compleet wit voor ons raam! En met een rivier naast de deur en veel bochten in de weg was stilstaan het beste idee! We waren niet alleen, we stonden met meer mensen/ auto’s langs de weg. Het was noodweer, er viel van alles naar beneden, dikke takken, bladeren enz. Daar stonden we en het duurde en duurde maar. Ik had wel even zoiets van hoe gaat dit aflopen! Toen het wat minder werd, geprobeerd door te rijden, maar de weg was geblokkeerd door een omgevallen boom. De auto voor ons, een grote SUV kon er net onderdoor dus wij ook. Net op dat moment kwam er iets naar beneden en we hoorden het langs de auto schaven. Maar naar buiten gaan was er nog niet bij, te onstuimig. In ieder geval stonden we even later voor een nog grotere omgevallen boom. Er was geen doorkomen meer aan. We zijn toch maar uitgestapt en van de andere kant van de omgevallen boom kwamen een paar mannen aan, die net als wij ook in de val zaten, want even verder lagen drie bomen over de weg. Ze boden ons een biertje aan en zo stonden we gezellig in de regen, storm en onweer bij elkaar te kletsen. Daar stonden evenals bij ons, meer auto’s bij elkaar. In een van de auto’s zat een echtpaar, waarvan de vrouw heel erg nerveus was, ze wilde nu gered worden en de bergen uit, tja als het zo eenvoudig zou zijn! De telefoon werkte niet, dat is vaak zo in de parken. Het kon nog wel eens een lange avond en nacht worden. Er kwam een jongen in zwembroek voorbij gerend en vertelde dat even verderop een dode was gevallen. Grote chaos dus aan ‘the Little River Road! En wij konden geen kant op. Er was een gezin dat maar besloot om te gaan lopen richting het dichtst bijzijnde dorp, nog zo’n 4 mile verderop, maar dat zagen wij niet zitten! Na het biertje maar terug de auto in, want het regende nog steeds en we werden er niet droger op. Gelukkig hadden we genoeg water en nog wat proviand, mochten we de nacht in het park moeten doorbrengen! Wel nog vlug even de auto geïnspecteerd, en voor zover we konden zien was er niets te zien van een beschadiging. Paul zei, en daar was ik het helemaal mee eens: 'zolang er maar geen boom op ons valt vind ik het allang prima'.
We hebben lang zitten wachten, af en toe de motor even aan tegen de beslagen ramen. Bij ons stonden nog twee auto’s, waarvan een met een stel met een kleine baby. Toch maar even gevraagd of ze genoeg water hadden en dekens, zeker voor dat kleine mensje! Maar gelukkig hadden ze van alles voldoende en geen hulp nodig. Wel hoorden we nog dat het op meer plekken verschrikkelijk te keer was gegaan, een Marina de lucht in geblazen, heel veel huizen zonder stroom, dus we waren benieuwd hoelang het zou duren voor we eruit konden en we hadden ons er al op voorbereid dat we de nacht wel eens in het park zouden moeten doorbrengen. Afijn wachten duurt lang, af en toe even naar buiten voor een kletspraatje.
Rond 9 uur kwamen de rangers voorbij, we konden langzaam verder, ze hadden in ieder geval een doorgang gemaakt. Wat een ravage onderweg, zeker op nog vier verschillende plekken waren bomen ontworteld, en er waren smalle doorgangen, een paar keer ben ik de auto uitgegaan om takken weg te halen, wij hebben maar een laag autootje. Afijn, toen stonden we ineens voor het volgende probleem, het hek van het park was dicht, alhoewel de ranger had gezegd dat deze open zou zijn. Toen werd ik ineens wel heel erg boos, hoe stom kun je zijn: als je weet dat er mensen in het park zijn die vast zitten …. het hek toch gewoon op slot doen, die stomme regeltjes hier brrrrr! Een van de mensen die achter ons reed zei dat ze dat vast hebben gedaan om te voorkomen dat er mensen het park ingaan, maar als dat zo is, zorg je er toch voor dat er iemand aanwezig is om het hek open te doen. Afijn, na een half uur kwam er iemand opdagen die het hek open heeft gemaakt en toen konden we eindelijk door, hetzij heel langzaam, want er lag nog steeds van alles op de weg, het was inmiddels donker en de weg zat vol met voor ons onbekende bochten! Om 10 uur ‘s avonds waren we terug bij het motel, moe maar gelukkig dat ons niets was overkomen. Hier had het ook wel geregend, maar geen noodweer zoals wij dat hadden gehad. Meteen de tv aangezet en het bleek dat we er echt middenin hadden gezeten, het noodweer was recht over onze hoofden heen gegaan. Gelukkig (op dat moment) geen dode, maar wel een zwaargewonde op de camping, waar wij een uur daarvoor onze zwemmetjes hadden aangedaan. Later bleek dat er toch twee mensen zijn omgekomen. Nou, ‘t is een heel verhaal geworden, jammer genoeg wordt het geheel niet met foto’s ondersteund, maar ik ga wel kijken of er op youtube iets te vinden valt.

Vrijdag 6 juli:
Vanmorgen al vroeg op, we wilden proberen om in een dag terug naar Tampa te rijden. De auto zat nog onder de takjes en blaadjes van gisteren en nu konden we zien dat er toch een beschadiging zit op het portier aan de rechterkant. Jammer, maar het had veel erger kunnen zijn! We zijn langs ‘The Little River Road gereden en deze was inderdaad afgesloten, ik schat dat er toch nog een aantal dagen gewerkt moet worden voordat deze weer opengaat. Wij waren zo ongeveer op de helft van de lengte van deze weg, als er aan de andere kant net zoveel beschadigd is als waar wij doorheen moesten, dan hebben ze nog heel wat werk te doen! Maar toch wel hulde voor de mensen uit het park, dat ze zo snel al bij ons waren, wij hadden ons al voorbereid op een nacht in berenland!
Nu zijn we weer thuis, hebben 12 uur gereden vandaag. Hulde aan Paul, hij heeft de hele vakantie gereden, hij vindt het leuk en ik vind het leuk om kaart te lezen, dus de rollen waren goed?! verdeeld. Verder hebben we in deze 6 weken veel staten aangedaan: Florida, Alabama, Mississippi, Texas, Arizona, Caifornia, Nevada,, Arkansas, Utah, Tennessee, Georgië ( dat zijn er 11 van de 52) en tenslotte weer Florida …… mmm, we moeten toch nog een keer terug, we hebben nog niet eens de helft van alle staten gehad! Maar waarschijnlijk hebben we al heel wat meer van de USA gezien dan de meeste Amerikanen! En we hebben er ruim 9000 miles opzitten = zo rond de 15000 km!!
Ik heb nu eindelijk ook wat videootjes toegevoegd, dat lukte onderweg niet..... vergeet niet je speakers aan te zetten!!!